Bogumiła Rouba

Również szkolenie w konserwacji i restauracji dzieł sztuki odegrało kluczową rolę w jej rozwoju zawodowym. Kształciła się pod okiem Jerzego Wolskiego, co przyczyniło się do umocnienia jej specjalizacji w tej dziedzinie. Studia ukończyła w 1972 roku, podejmując pracę jako asystent naukowo-techniczny w Katedrze Konserwacji Malarstwa i Rzeźby Polichromowanej na Wydziale Sztuk Pięknych UMK.

W 1983 roku uzyskała tytuł doktora, a jej rozprawa doktorska dotyczyła budowy technicznej obrazów XIX wieku malowanych na handlowych podobraziach płóciennych. Tematem przewodnim był wpływ koncepcji Zbigniewa Brochwicza, jej promotora. W 1993 roku zdobyła przewód kwalifikacyjny II stopnia na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, którego temat broniła na podstawie znakomitej rozprawy dotyczącej osłon odwroci jako metody profilaktycznej ochrony obrazów.

Przez długi czas była związana z Uniwersytetem Mikołaja Kopernika, gdzie pełniła funkcję profesora i dyrektora Zakładu Konserwacji Malarstwa i Rzeźby Polichromowanej w latach 2001-2014. Jej prace naukowe obejmowały badania nad możliwościami zastosowania metod optyki koherentnej w analizach konserwatorskich, w tym badania analizy reakcji obrazów na zmiany klimatyczne oraz metody nieinwazyjnego rejestrowania tych zmian. Ponadto prowadziła badania dotyczące pomiarów naprężeń powstających w dziełach sztuki przy użyciu metod fizycznych. Jej dorobek obejmuje udział w ponad 80 konferencjach naukowych.

Rouba brała także czynny udział w konserwacji licznych obiektów historycznych, takich jak katedra Św. Janów, kościsz św. Jakuba w Toruniu oraz klasztor bernardynów w Skępem, gdzie kierowała zespołem odpowiedzialnym za restaurację malowideł. Była również doradcą przy konserwacji Dworu Artusa w Gdańsku oraz aktywnie uczestniczyła w pracach komisji eksperckiej dotyczącej Sądu Ostatecznego Hansa Memlinga.

Na swoje osiągnięcia Bogumiła Rouba została uhonorowana Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” w 2005 roku oraz krzyżem Pro Ecclesia et Pontifice w 2010 roku, co potwierdza jej znaczący wkład w przyczynienie się do rozwoju nauk konserwatorskich w Polsce.